Er was het voornemen om tijdens Festival Cement zes dagen lang te werken aan A Way of Seeing, geïnspireerd door ‘Ways of Seeing’ van John Berger. Zijn werk legt bloot dat een kunstwerk nooit alleen is wat het ‘voorstelt’, maar altijd ook de contextuele werkelijkheid waarin het zich bevindt. A way of Seeing zou een laboratorium van het ‘toeschouwerschap’ worden. Over de invloed van het hoe (we kijken) op het wat (we zien). Het festival kon vanwege de corona-crisis geen live doorgang vinden. Om die reden heb ik dezelfde zes dagen een wisselende way of seeing uitgeprobeerd op deze situatie, middels korte teksten. De teksten zijn geschreven vanuit mijn eigen, bevoorrechte omgeving die me de fysieke en mentale ruimte bood om hiermee bezig te kunnen zijn.
1/6
“..Het viel me op hoe de architectuur in de openbare ruimte gericht is op het actief gebruik ervan, door mensen. Hoe de straten gemaakt zijn om bewandeld te worden, en het bankje voor de (gesloten) koffiezaak er is om op te zitten. De leegte was, voor mij, niet onaangenaam maar wel vervreemdend. De openbare ruimte verloor haar functie door niet langer openbaar te zijn. Ik stel mij voor hoe het straatbeeld eruit zou zien, mochten we er enkel naar kunnen kijken, in plaats van er tussen te bewegen…”
2/6
“..Tijdens dit bezoek maakte ik een wandeling door de tuinen met Catherine, een van de medewerkers. Af en toe hield ze in om me over de eigenschappen van verschillende bomen en planten te vertellen, en zo ook bij de ‘Stringybark’. Ze vertelde me over de manieren waarop deze bomen zich aanpassen aan hun omgeving. Het was wonderbaarlijke kennis…”
3/6
“..Aan de telefoon vertelt hij me dat het is alsof we reizigers zijn nu. Wanneer je reist, doe je ook iets anders dan de mensen die permanent verblijven op de plek die jij bezoekt. Jij hoeft daar alleen te eten en ervoor te zorgen dat je ergens kunt slapen. In de tijd daartussen kijk je rond, aandachtiger dan je thuis doet, en misschien doet zich daar dan nog een activiteit door voor. Nu zijn we thuis, maar wordt ons gevraagd niet te doen wat we hier normaalgesproken doen. We eten, we slapen. De tussentijd is onbepaald. “We travel at home”…”
4/6
“..In het artikel, dat een soort interview is met hem, wordt beschreven hoe hij zich ten behoeve van het creatieve proces inbeeldt dat hij in de gevangenis zit. In de gevangenis speelt tijd namelijk geen rol, of heeft de tijd geen consequentie, zo verklaart hij. Hij hoeft nergens meer naartoe, wordt nergens anders nog verwacht en zo creëert hij voor zichzelf de vrijheid die hij nodig heeft om zijn werk te kunnen doen…”
5/6
“..Het ongewone straatbeeld was zoals verwacht. Vanaf de zijlijn keek ik naar het plein. Stel, er zou iemand bestaan die de afgelopen twee weken van de wereld had gemist. Wat zou diegene zien?..”
6/6
“..Deze gedachte heb ik vaker bij het zien van jonge kinderen: Stel, we zouden ze een hele andere wereld leren, of, stel zij zouden een hele andere wereld leren kennen dan die waar wijzelf in terecht kwamen. Zouden onze herinneringen, die vorm hebben gekregen in steen, in gewoonten, in textiel, in eigenlijk alles dat ons omringt en beweegt, dan niet in één klap ongedaan worden gemaakt?..”