Eens in de vijf dagen open ik de kalender in mijn telefoon en tel zo het aantal verstreken weken sinds het plotse stilleggen van het openbare leven. De teller staat op vijf weken.

Ik studeer aan Maastricht Academy of Interdisciplinary Arts, waar nu alles online plaatsvindt. Artistieke samenwerkingen hebben iets dissociatiefs gekregen. Ik maak door te overleggen met mijn computer en breng het ten tonele tegenover datzelfde apparaat. Soms voel ik de muren op mij afkomen. Ik knijp mijn ogen dicht en schrik bij het zien van mijn spullen: dat ken ik, maar wat doet het hier?

Coronakunst. Ik vind het doodeng en wil ontkennen dat ze bestaat. Met grote opluchting las ik de bijdrage van Ruth Benschop. “Ik betrap me erop dat ik het begin nog niet voor elkaar krijg. Ik vind de route naar het kunstwerk toe niet meer.” Daar doe ik een schepje bovenop: ik voel mij geïntimideerd door het gigantisch aanbod van werken. Telkens weer iets nieuws op datzelfde scherm van mij.

Tot voor kort speelde ik dagelijks piano en schreef liedjes. Ik werkte aan een theaterprogramma, maar dat proces ligt stil. Driemaal per week speelde ik op een Yamaha-vleugel, die tot mijn verdriet nu achter gesloten deuren staat. Een keyboard staat tot mijn beschikking, maar zodra ik daar enkele minuten op speel, ram ik op de toetsen, laat wat oerkreten klinken uit mijn keel en voel niets dan frustratie.

Tijd is overvloedig, maar daden zijn schaars. Het zal een tijd van bezinning zijn. Ik ben begonnen te lezen in Het Oneindige Verhaal van Michael Ende. De Fantasiërs zien hoe hun Fantásische rijk langzaam verdwijnt in het niets en de Kleine Keizerin doodziek is. Atréjoe wordt gevraagd een genezing te zoeken. Misschien wil ik te graag dromen, maar het doet me sterk denken aan de Coronadagen.